ท้องฟ้าในตอนนั้นดูหนักอึ้งกว่าปกติ ข้างพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำชายฝั่งขนาดเล็ก น้ำในมหาสมุทรแอตแลนติกกระเพื่อมอย่างแผ่วเบา โลมาตัวโปรดที่คุ้นเคย คอยต้อนรับและต้อนรับผู้มาเยือนมานานกว่าทศวรรษ ว่ายวนไปมาอย่างช้าๆ แต่ในวันนั้น การเคลื่อนไหวของเขามีร่องรอยของความขี้เล่นแฝงอยู่ — มันคือความโศกเศร้าอย่างแท้จริง

ไม่กี่อึดใจต่อมา เจ้าหน้าที่ก็เข็นโลงศพสีขาวใบเล็กมาวางข้างๆ ข้างกาย ร่างของโลมาคือผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายเขามาตั้งแต่วันแรกที่เขาได้รับการช่วยเหลือจากปลา ทั้งคู่แสดงได้ไม่ดีนัก แต่ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังเชื่อใจกันอย่างเงียบๆ อีกด้วย อุบัติเหตุลึกลับที่ทำให้เธอตกใจและหัวใจสลายทำให้ทุกคนตกใจและเสียใจ

ทันทีที่โลมาเข้ามาใกล้ โลมาก็ร้องเสียงหลงเบาๆ และเศร้าสร้อย เขาเอาหัวแนบกับกระจกอย่างแรง ราวกับพยายามเอื้อมมือไปแตะขอบกระจกของเธอเป็นครั้งสุดท้าย พยานบอกว่าหางของมันขยับช้าๆ โดยไม่แข็งแรง — แตกต่างอย่างมากจากการกระโจนด้วยแรงสั่นสะเทือนที่มันเคยทักทายมัน

เมื่อพิธีอำลาสิ้นสุดลง เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำก็เปิดประตูที่เชื่อมต่อกับทะเลเปิด โลมาว่ายออกไปอย่างช้าๆ หันหัวกลับเข้าหาฝั่ง หลายคนคิดว่ามันจะหายไปในท้องฟ้าสีคราม

แต่เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น ทุกคนต่างประหลาดใจ หลายวันต่อมา ชาวประมงพบโลมาอยู่ริมชายฝั่งเดียวกันกับที่มันเคยช่วยชีวิตไว้เมื่อหลายปีก่อน มันไม่ได้กำลังแสดงกลอุบายหรือไล่เรือ แต่มันแค่อยู่ตรงนั้น มองดูเส้นขอบฟ้า

บางที ในเส้นทางของเขา เขาอาจจะเฝ้ามองอยู่ไกลๆ เหนือท้องทะเล และเฝ้ารำลึกถึงคนที่เคยรักเขา แม้ว่าการสูญเสียของเขาจะยาวนาน แต่การมีอยู่ของเขากลับนำความสงบสุขมาสู่ผู้ที่โศกเศร้าเคียงข้างเขาสำหรับคนที่ได้เห็นเขา ข้อความนั้นชัดเจน: ความรักทิ้งเสียงสะท้อนไว้ แม้คลื่นจะซัดหายไป